پسته یکی از درختان با ارزش در ایران و جهان است . از جمله بیماریهای مهم این نبات در ایران بیماری گموز می‌باشد. در نمونه‌برداریهای که از مناطق مختلف پسته‌کاری استان کرمان در طی سالهای 1370 و 1369 بعمل آمد، از درختان مبتلا به این بیماری گونه‌های Phytophthora citrophthora و نوع گرمادوست P.cryptogea و از خاک اطراف درختان گونه P.nicotianae جدا و بر اساس خواص مورفولوژیکی و سایر مشخصات رویشی تشخیص داده شدند. نظر به اینکه غالب پسته‌کاریها در خاکهای شور توسعه‌یافته است و بیماری گموز نیز در این مناطق شایع است همکنش شوری و فیتوفترا در آلودگی ریشه‌های پسته مورد مطالعه قرار گرفت . این آزمایش در محلول غذائی هوگلند با نصف غلظت انجام شد و از دو رقم پسته شوری (صفر، 1200، 2400 و 3600 ppm کلرید سدیم) و گونه P.citrophthora استفاده شد. تیمارهای شوری قبل و بعد از مایه‌زنی در یک طرح کامل تصادفی بصورت فاکتوریل با شش تکرار اعمال شد. همچنین اثر غلظتهای مختلف کلرید سدیم روی رشد، تولید اسپورانژیوم و رهاسازی زئوسپور دو گونه P.nicotianae , P.citrophthora با استفاده از طرح بلوکهای کامل تصادفی بصورت فاکتوریل در سه تکرار مطالعه شد. نه سطح شوری (صفر، 2000، 6000، 10000، 14000، 18000، 22000، 26000 و 30000 میلی‌گرم در لیتر کلرید سدیم) روی رشد رویشی، چهار سطح شوری (صفر، 4000، 8000 و 12000 میلی‌گرم در لیتر کلرید سدیم) روی تولید اسپورانژنیوم و چهار سطح شوری (صفر، 1000، 2000 و 3000 میلی‌گرم در لیتر کلرید سدیم) روی رهاسازی زئوسپور گونه‌های مذکور مطالعه شد. تاثیر تنش شوری در افزایش درصد آلودگی قطعات ریشه فقط در رقم فندقی بویژه در سطوح بالای شوری مشهود و بود و در رقم بادامی دیده نشد. اثر تیمارهای شوری قبل و بعد از مایه‌زنی نیز در هر دو رقم یکسان بود. همچنین بخشهای بالائی، میانی و پائینی ریشه هر دو نبات درصد آلودگی یکسانی در اثر مایه‌زنی با قارچ نشان دادند. همکنش شوری و قارچ روی طول و وزن خشک ریشه بین دو رقم تفاوت داشت . در رقم بادامی تاثیر شوری و قارچ بسیار کم بود و تفاوت خاصی بین تیمارهای مختلف دیده نشد. اما در رقم فندقی طول و وزن خشک ریشه بین تیمارهای با و بدون مایه‌زنی تفاوت معنی‌داری داشت . افزایش شوری تاثیر مشخص و معنی‌داری را روی رشد دوگونه P.citrophthora و P.nicotianae گذاشت . از طرفی تفاوت رشد بین دو گونه مذکور بویژه از سطح شوری 10000 میلی گرم در لیتر به بالا دیده شد. بطوریکه میانگین رشد گونه P.citrophthora تا سطح شوری 14000 میلی گرم در لیتر افزایش رشد دیده شد، سپس رشد روبه کاهش تدریجی گذاشت . اثر شوری روی تولید اسپورانژیوم بین دو گونه مذکور و یک جداشده P.citrophthora از خاک غیرشور نشان داد که شوری 4000 PPM باعث تحریک تولید اسپورانژیوم در جداشده P.citrophthora از خاک شور شد، درحالیکه در همان سطح شوری کاهش چشم‌گیری در تولید اسپورانژیوم دو گونه دیگر دیده شد.در دو سطح شوری 4000 و 8000 میلی گرم در لیتر تفاوت معنی‌داری بین ایندو جداشده وجودداشت اما در شاهد و سطح شوری 12000 میلی گرم در لیتر این تفاوت ناچیز بود. اثر شوری روی رهاسازی زئوسپور از اسپورانژیومهایی که در آب مقطر استریل تولید شده بودند، نشان داد که افزایش شوری تا سطح 1000 و 2000 میلی گرم در لیتر بترتیب در جداشده P.incotianae و P.citrophthora حاصل از خاک شور حداکثر تعداد زئوسپور آزاد شد.